Ważną rolą pełnioną przez osoby starsze jest też dbałość o tradycję i rodzinne rytuały, na co młodsze pokolenie nie zawsze ma czas. Człowiek starszy jest też osobą, która ma zupełnie inny rodzaj doświadczeń, ale też pewien rodzaj dystansu. Często nie doceniamy tego, że Oni patrzą na świat już z większym spokojem, tolerancją, wyrozumiałością, że z ich perspektywy pewne problemy wyglądają inaczej – to jest taki obszar, którego zupełnie nie wykorzystujemy.
Mniejszy szacunek, jakim we współczesnych społeczeństwach jest darzony człowiek starszy, to efekt przemian kulturowych, w tym kultu młodości i witalności. Starość jest niepożądana. Kiedy stajesz się osobą starą, przestajesz być użyteczny, a przecież każde pokolenie coś wnosi, musimy się przygotować na to, że za chwilę też będziemy starzy.
Stosunek do osób starszych w Polsce jest niejednoznaczny. Jak myślimy o dziadku, babci – bliskich osobach starszych, to badania pokazują, że ten stosunek jest przychylny, pozytywny, nacechowany ciepłymi emocjami, ale jeśli myślimy w ogóle o osobach starszych, to Polacy prezentują raczej postawy dystansu, być może pewnego chłodu, a nawet nieprzychylności, bo starość wzbudza w Polakach dużo lęków i obaw związanych z utratą pamięci, niepełnosprawnością, chorobą. Starość nie kojarzy nam się pozytywnie.
W polskim społeczeństwie funkcjonują dwa modele postrzegania starości. Z jednej strony doświadczamy wizerunku osoby starszej, która jest zadbana, aktywna, korzysta z zajęć w uniwersytetach trzeciego wieku, klubach seniora, z drugiej strony słyszymy o łatwowiernych staruszkach, padających ofiarą wszelkich oszustw, wyłudzeń, manipulacji.
Zostaw komentarz