WIELCY GDOWIANIE. GENERAŁ SCHUBERT Z MARSZOWIC

Generał dywizji Wojska Polskiego Karol Stanisław Schubert urodził się 1 marca 1864 roku w Marszowicach leżących dzisiaj w Gminie Gdów (powiat wielicki), a wtedy w powiecie bocheńskim. Był synem Karola i Honoraty Fiszerów.

Początkowo młody Schubert uczył się przez pięć lat w gimnazjum w Bochni, potem w latach 1878–82 w szkole kadetów w Łobzowie. Od 18 sierpnia 1882 do 1 maja 1893 służył w 56. pułku piechoty w Krakowie i Wadowicach, kolejno jako kadet, podporucznik (od roku 1886) i porucznik (od roku 1890). Następnie był adiutantem batalionu w 18. pułku obrony krajowej (Landwehr) w Stryju i dowódcą kompanii tego pułku w Przemyślu. Od 1 maja 1910 dowodził batalionem w 1. pułku obrony krajowej, a od 1 sierpnia 1914 do 23 września tegoż roku w 1. wiedeńskim pułku pospolitego ruszenia (Landsturm). Potem do 1 lutego 1915 dowodził tym pułkiem, do 1 maja 1918 – 32. pułkiem strzelców, zaś do 1 sierpnia 1919 był szefem Oddziału I w Ministerstwie Obrony Krajowej w Wiedniu. Do chwili objęcia tego ostatniego stanowiska przez cały czas walczył na froncie rosyjskim, tylko w marcu 1918 przez jeden miesiąc na włoskim. W armii austro-węgierskiej awansował kolejno do stopni: kapitana – 1 listopada 1897, majora – 1 maja 1910, podpułkownika – 1 listopada 1913, pułkownika – 1 września 1915.

Służbę w Wojsku Polskim Schubert rozpoczął 12 grudnia 1919 roku. Do tego czasu z powodów rodzinnych przebywał w Austrii. Początkowo do 24 marca 1920 dowodził 13. Brygadą Piechoty. W stopniu generała dywizji został w Wojsku Polskim zweryfikowany ze starszeństwem od 1 czerwca 1919. Dowodził do 30 czerwca 1921 roku 7. Dywizji Piechoty (DP) (wchodziła ona w skład 2. Armii gen. Antoniego Listowskiego, potem 3. Armii gen. Edwarda Śmigłego-Rydza, które walczyły na Ukrainie). Następnie do 1 listopada 1922 Schubert dowodził 14. Dywizją Piechoty, która brała udział w zwycięskiej kontrofensywie polskiej znad Wieprza w sierpniu 1920 (taka informacja zawarta jest w jego aktach personalnych, natomiast wg niektórych publikacji dywizją tą w tym czasie dowodził gen. Daniel Konarzewski). Również w aktach personalnych znajduje się informacja o pełnieniu przez Schuberta od 7 lutego 1921 do 25 kwietnia tegoż roku funkcji zastępcy dowódcy Grupy Operacyjnej gen. Władysława Jędrzejewskiego, co prawdopodobnie odnosi się do okresu wcześniejszego, grupa ta bowiem istniała latem 1920. W dniu 1 listopada 1922 Schubert mianowany został dowódcą Okręgu Korpusu IX Brześć nad Bugiem i położył duże zasługi dla jego organizacji; inspektor armii gen. Leonard Skierski w opinii z 20 grudnia 1922 pisał o Schubercie: «pod względem taktycznym posiada gruntowną wiedzę i zdolności niepoślednie […], doskonale prowadzi grę wojenną».

Z dniem 4 kwietnia 1924 Schubert zwolniony został z tego stanowiska i mianowany przewodniczącym Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Przeszedł w stan spoczynku z dniem 31 maja 1925 i zamieszkał w Bydgoszczy. W późniejszych latach Schubert nie uczestniczył w życiu politycznym. W czasie drugiej wojny światowej mieszkał w Bydgoszczy; podpisał wtedy volkslistę, co w roku 1947 stało się powodem wytoczenia mu sprawy sądowej. Tłumaczył ten krok brakiem środków do życia, co sąd uznał za zasadne. Zmarł 23 lutego 1954 w miejscowości Pawłówek koło Bydgoszczy, pochowany został w pobliskiej Dąbrówce Nowej. Był między innymi odznaczony Krzyżem Virtuti Militari 5 kl. (1920), Krzyżem Walecznych (1922), krzyżem oficerskim francuskiej Legii Honorowej (1922) oraz wieloma bojowymi orderami austriackimi, które otrzymał za udział w pierwszej wojnie światowej.

Był żonaty z Heleną z Hubrynów, z którą miał dwoje dzieci: Irenę (urodzoną 1 stycznia 1899) i Eryka (urodzonego 3 listopada 1903).