DATY KTÓRE GDOWIANIE POWINNI ZNAĆ

Widoczny na pierwszym planie Dom Katolicki „Zorza”, został oddany do użytku 11 listopada 1934 r. Poświęcenia dokonał ks. kardynał Adam Sapieha (podobny Dom Katolicki powstał w sąsiedniej Niegowici – dziś pawilon handlowy). Owa ważna placówka kulturalna, wyposażona była w wielką salę widowiskową ze sceną i balkonem. W budynku mieściła się ochronka dla dzieci, odbywały się spotkania Katolickich Stowarzyszeń Młodzieży – Żeńskiej oraz Męskiej. Tu też próby odbywała przedwojenna, gdowska Orkiestra Dęta. W czasach PRL-u, w Domu Katolickim urządzono Przedszkole, scenę przebudowano na salkę katechetyczną, zaś w sali widowiskowej, w każdą niedzielę o godz. 11:00 była msza św. skupiająca licznie tłoczące się na niej dzieci i młodzież szkolną.

Pierwsza wzmianka pisana o miejscowości Gdów pochodzi z 1198 r. (o Niegowici z 1262 r.). Kolejne pisemne świadectwo o Gdowie pojawia się w 1272 r. (przyjęta ostatnio data lokacji wsi). Wtedy, po upadku rodu Gryfitów herbu Gryf, osada przeszła na własność rodu Drużynitów, wywodzących się z Boczowa (k. Grabia). Ród Drużynitów herbu Szreniawa dał początek wielkim polskim rodom magnackim: Lubomirskich (z Lubomierza k. Łapanowa) oraz Stadnickich (ze Stadnik k. Gdowa).

Kalendarium historii oraz legend o kościele w Gdowie i okolicy:

874 r. – na łagodnym wzniesieniu, w miejscu obecnego kościoła, stanął pierwszy krzyż oraz stacja misyjna, zbudowana przez wysłanników misjonarzy Słowian św. Cyryla i św. Metodego. Należy pamiętać, że teren Małopolski – Kraj Wiślan – został podbity i schrystianizowany przez władcę Państwa Wielkomorawskiego, księcia Świętopełka I. Wiślanie, na wiele lat przed chrztem Polski w 966 r. przyjęli chrzest w obrządku wschodnim. O tamtych czasach przypomina dziś ołtarz z postacią pustelnika św. Onufrego.

1049 r. – w sąsiedniej Niegowici biskup Aaron dokonuje konsekracji zbudowanego tam pierwszego kościoła drewnianego.

1075 r. – w Gdowie biskup Stanisław ze Szczepanowa (późniejszy święty i patron Polski) dokonuje konsekracji pierwszego kościoła drewnianego, zbudowanego przez miejscowy ród Gryfitów. Jan Długosz wyraźnie wymienia jako fundatora kościoła Jaksę Gryfitę. W wielu innych publikacjach wymieniana jest również postać rycerza Gedko z rodu Świebodziców-Gryfitów, który w tym czasie miał warownię w Gdowie i który był świadkiem mordu dokonanego przez króla Bolesława Śmiałego na biskupie Stanisławie oraz późniejszego cudownego zrośnięcia się członków świętego. Przyjmuje się, że pierwszy kościół drewniany stał w miejscu obecnej dzwonnicy.

1325 r. – ówczesny pleban Mikołaj buduje murowany kościół. Jego gotyckie fragmenty zachowały się w postaci grubych ścian w części prezbiterium (tej za bocznymi ołtarzami i miejscem skręcania biegu świątyni w prawo) oraz w postaci dawnej zakrystii (zwanej swego czasu dziadownią). Legenda głosi, że na początku planowano, aby kościół zbudować za Rabą, w pobliżu lokalnego kamieniołomu pod Stryszową, ale co w ciągu dnia nagromadzono łamany kamień, to w nocy jakieś potężne woły przewoziły go przez Rabę i zostawiały na poświęconym miejscu, w pobliżu niedawno spalonego drewnianego kościoła.

1325 r. – do sąsiedniej Niegowici przeniesiono dekanat ze Szczyrzyca.

1340 r. – parafia gdowska była już wielka, liczyła kilkanaście wsi skupiających 750 wiernych.

1342 r. – pleban Mikołaj wstawił do wybudowanego kościoła gotycki ołtarz oraz umieścił w nim namalowany na desce obraz Najświętszej Marii Panny.

1401 r. – właściciel majątku gdowskiego Prandota Boczowski zabił z łuku miejscowego proboszcza i pozbawił go świętopietrza. Przyczyną miały być żądania proboszcza o kolejną fundację na budowę plebanii.

1417 r. – w drodze z Halicza zatrzymał się w Gdowie król Władysław Jagiełło. Orszak monarchy stanął postojem przy kościelnej studni na Wikaryjce. Powstała legenda głosi, że król wstąpił do kościoła, modlił się przed obrazem Maryi, prosząc u Niej o następcę tronu (od czego zależał dalszy los Unii Korony z Litwą). Opatrzność Boża dała mu synów Władysława Warneńczyka oraz Kazimierza, założyciela słynnej na całą Europę dynastii Jagiellonów.