HISTORIA PORADNICTWA PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEGO W GDOWIE

Niedawno pisałem o funkcjonowaniu na przełomie wieków Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Niegowici. Aby obraz poradnictwa na ziemi gdowskiej był pełniejszy warto wspomnieć również o Poradni działającej w Gdowie.

Na potrzebę istnienia takiej poradni uwagę zwróciła ówczesna pani inspektor oświaty w Biskupicach. Na jej wniosek 1 września 1988 roku założono poradnię, która wówczas mieściła się w Łazanach i prowadziła działalność na terenie dwóch gmin – Biskupic i Gdowa. Na początku pracowały w niej dwie osoby. Kierownictwo poradni powierzono pani Teresie Korczak-Jureczko.

Od początku istnienia poradnia miała dwa problemy – z lokalem i ze znalezieniem pracowników. Mało było wówczas ludzi, którzy chcieli pracować na wsi. Dzięki uporowi pani kierownik udało się jednak znaleźć kilka chętnych do pracy osób i dzięki temu w roku 2004 poradnia zatrudniała pięć osób. W kwestii siedziby poradni trzeba zaznaczyć, że na przestrzeni kilkunastu lat zmieniała się ona kilka razy. Z Łazan przeniosła się do Gdowa, później znalazła się w Niegowici. W 2002 roku problemy lokalowe zostały definitywnie rozwiązane. Władze Gdowa zdecydowały o nieodpłatnym użyczeniu poradni lokalu w centrum Gdowa. W 2004 roku poradnia mieściła się w gdowskim Ośrodku Zdrowia przy ulicy Młyńskiej.

Z poradni w Gdowie korzystały dzieci, młodzież oraz ich rodzice i nauczyciele. Swą opieką poradnia obejmowała wszystkie dzieci z gmin, na terenie których działała. Wszystkie sześciolatki były diagnozowane przez psychologa. Program dla dzieci obejmował wczesne wykrywanie ryzyka dysleksji, wczesną diagnozę rozwoju mowy oraz – w razie zauważenia jakiś problemów – odpowiednią terapię, prowadzoną w siedzibie poradni lub w szkołach. Prowadzony był także program dla dzieci nadpobudliwych, który polegał na nauczeniu ich rozładowania napięcia. Dla licealistów poradnia prowadziła cykl spotkań „Bez ryzyka”. Program, składający się z 10 spotkań w szkołach, informował młodzież, jak uniknąć zagrożenia AIDS. Oczywiście były to tylko z niektórych ofert z wielu proponowanych przez poradnię w tamtym czasie. Propozycje takich programów były corocznie przekazywane wszystkim szkołom z terenów gmin: Biskupice i Gdów. Oprócz tego każdy rodzic i nauczyciel mógł liczyć na pomoc w sprawach dotyczących dzieci bądź wychowanków.

Placówka w Gdowie przyjmowała między 700 a 900 osób rocznie, choć na początku działalności w końcówce lat 80-tych ubiegłego stulecia było to około 150 osób. Długo trzeba było pracować na zmianę podejścia ludzi do poradni. Na początku widać było niechęć i ostrożność wśród mieszkańców. Później dorośli poczuli odpowiedzialność.