BOHATEROWIE Z CICHAWY. JÓZEF PAPEĆ i MICHAŁ ŁABUŚ

Cichawa w gminie Gdów ma swoich bohaterów. Warto wspomnieć, że w latach 1948-1949 religii w Cichawie nauczał Karol Wojtyła. Wspominaliśmy także na łamach Gazety Gdowianin o działaczu opozycyjnym i duchownym Adolfie Chojnackim urodzonym właśnie w Cichawie. W tym sołectwie w gminie Gdów na świat przyszło również dwóch wybitnych wojskowych, kawalerów Orderu Virtuti Militari – Józef Papeć i Michał Łabuś. Pierwszy z nich był podpułkownikiem dyplomowanym piechoty Wojska Polskiego, drugi – majorem piechoty Wojska Polskiego.

Józef Papeć pseudonim „Pomian” urodził się 2 marca 1891 roku w Cichawie. Był synem Błażeja i Marii. Szkolę średnią ukończył w Krakowie w 1910 roku, następnie pracował w znanej krakowskiej firmie „Zieleniewski”. W 1911 rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, ale już po 1 semestrze rozpoczął służbę jako jednoroczny ochotnik w Szkole Oficerów Rezerwy 16. pułku piechoty w Krakowie (1 października 1912). 1 października 1913 zapisał się na studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Zmobilizowany 1 sierpnia 1914 roku do austro-węgierskiego 16. pułku piechoty zdołał przejść do oddziałów strzeleckich i 6 sierpnia 1914 wyruszył z kompanią strzelecką do Krzeszowic. 29 września 1914 awansowany na chorążego, po czym 29 września 1914 wyruszył z 3. pułkiem piechoty Legionów Polskich na front karpacki. Za dzielne zachowanie przed nieprzyjacielem, mianowany podporucznikiem i komendantem 3. oddziału karabinów maszynowych (XI ranga, rozkaz Komendy Legionów Polskich nr 178 z 15 grudnia 1915). Mianowany porucznikiem 1 listopada 1916. Od 1915 do końca kampanii wołyńskiej służył w 3. pułku piechoty Legionów Polskich jako dowódca kompanii karabinów maszynowych. 1 stycznia 1918 odszedł do szpitala, 1 marca 1918 roku został wcielony do 16. pułku piechoty w Krakowie. 1 października tego roku mianowany kapitanem reskryptem Rady Regencyjnej z 3 listopada 1918. Rozkazem nr 11 Polskiej Komendy Wojskowej w Krakowie z 18 listopada 1918 mianowany kapitanem piechoty ze starszeństwem z 1 kwietnia 1918. Wraz z 4. pułkiem piechoty Legionów wyruszył na front, służył kolejno jako dowódca kampanii karabinów maszynowych i dowódca XI Baonu (do dnia 1 marca 1919). 10 marca 1919 mianowany dowódcą III baonu 5. pułku strzelców Armii Polskiej gen.J.Hallera. Od 15 maja 1919 walczył na froncie. Po wojnie z bolszewikami wykazany w spisie oficerów z 1 czerwca 1921 w stopniu majora w 3. pułku piechoty Legionów. Uczestniczył w kursie Szkoły Sztabu Generalnego ostatecznie zakończonym 1 października 1921. Wykazany następnie między innymi jako szef Oddziału IV Dowództwa Okręgu Korpusu VII, dowódca baonu w 58.pułku piechoty, 54.pułku piechoty i 57.pułku piechoty. Przeniesiony w stan spoczynku 31 października 1931. Uczestniczył w Kampanii 1939. Wzięty do niewoli niemieckiej, przebywał do kwietnia 1945 w niemieckich oflagach, między innymi w VIB Dössel koło Warburga. Po powrocie do kraju, zamieszkiwał w Krakowie, gdzie zmarł 1 marca 1979. Pochowany na cmentarzu Rakowickim. Odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Michał Łabuś urodził się 1 listopada 1885 roku w rodzinie Józefa i Marii z Długoszów. W 1905 ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Podjął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Działał w Drużynach Polowych Sokoła. Po wybuchu I wojny światowej  wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 2 pułku piechoty w składzie II Brygady a później w 4 pułku piechoty w składzie III Brygady, mianowany chorążym piechoty. W szeregach Polskiego Korpusu Posiłkowego był dowódcą oddziału karabinów maszynowych na przełomie 1917/1918. W szeregach II Korpusu Polskiego w Rosji awansowany na podporucznika piechoty. Od maja 1918 był w niewoli niemieckiej. U kresu wojny w listopadzie 1918 odzyskał wolność i wstąpił do Wojska Polskiego. Do grudnia 1918 był adiutantem w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej, do połowy lipca 1919 adiutantem sztabowym w Dowództwie Okręgu Generalnego „Łódź”. Później pracował jako kierownik wydziału w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W 1923, 1924 był przydzielony do 9 pułku piechoty Legionów w garnizonie Zamość, w tym od 10 grudnia 1922 do 30 września 1923 jako oficer nadetatowy pełnił funkcję kierownika referatu ministra spraw wojskowych. Wykładał w Oficerskiej Szkole Piechoty od października 1923 do lutego 1924. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925. Pełnił funkcję dowódcy batalionu 17 pułku piechoty w garnizonie Rzeszów od 18 listopada 1927 do 7 maja 1928. Później został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Rzeszów. W listopadzie tego roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Mińsk Mazowiecki na stanowisko kierownika I referatu. W marcu 1929 został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta PKU Mińsk Mazowiecki. Z dniem 30 listopada 1931 został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 31 października 1933 w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.