JERZYKI POTRZEBUJĄ STARYCH DRZEW

Jerzyki to ptaki kojarzące się głównie z centrami wielkich miast. Pierwotnie zasiedlały jednak stare lasy. Reliktowe populacje leśne w Polsce nadal występują, lecz są słabo poznane. Naukowcy podkreślają, że dla ochrony reliktowych populacji jerzyków potrzebne jest zachowanie starodrzewów.

Choć jerzyki (Apus apus) pierwotnie gniazdowały w dziuplach drzew i szczelinach skalnych, obecnie zamieszkują głównie tereny zurbanizowane, gdzie zakładają gniazda w budynkach. Leśne populacje tego gatunku, określane jako reliktowe, rejestrowano przede wszystkim w północnej Skandynawii, wschodniej Europie oraz w Rosji. Niestety, w odróżnieniu od populacji zasiedlających tereny zurbanizowane, populacje leśne – poza Puszczą Białowieską – są słabo poznane. Sytuację tę postanowili zmienić naukowcy z Roztoczańskiego Parku Narodowego oraz Wydziału Biologii Uniwersytetu Warszawskiego, którzy opisali miejsca gniazdowania leśnej populacji jerzyka w chronionych i gospodarczo użytkowanych lasach Roztocza i Równiny Biłgorajskiej. Wyniki badań opublikowali w „Leśnych Pracach Badawczych”. O swoich badaniach naukowcy poinformowali serwis Nauka w Polsce.

Badania terenowe prowadzono w latach 2019–2021, w okresie wysiadywania jaj oraz obecności młodych, kiedy to aktywność ptaków dorosłych jest największa. Obserwatorzy identyfikowali jerzyki latające nisko nad drzewostanem wykonujące charakterystyczne dla gatunku loty po okręgu: pojedynczo, w parach lub niewielkich grupkach oraz pomiędzy drzewami – świadczące o zajętym terytorium i wskazujące na możliwość obecności gniazda. Zajęte dziuple odnajdywano dzięki obserwacjom ptaków donoszących pokarm młodym i przysiadających na pniach drzew przy dziuplach.

Jerzyki stwierdzono w 78 lokalizacjach, w tym 21,5 proc. w Roztoczańskim Parku Narodowym, 17,8 proc. w rezerwatach przyrody, a 60,7 proc. w drzewostanach gospodarczych. Poszczególne stanowiska były jednak nieliczne, na każdym rejestrowano zaledwie od jednej do pięciu par. Jerzyki gniazdowały w starych drzewostanach, których średni wiek wynosił średnio 147 lat, przy czym wartość ta była znacznie wyższa w Roztoczańskim Parku Narodowym (162 lata), niż na pozostałych stanowiskach (139 lat). Ze względu na brak w lasach gospodarczych większych powierzchni starodrzewów jerzyki musiały często korzystać z niewielkich kęp starych sosen, otoczonych drzewami znacznie młodszymi.